UROCZYSTOŚĆ WNIEBOWSTĄPIENIA PAŃSKIEGO – 12.05.2024

Patron tygodnia – 13 maja – św. Serwacy

Serwacy po 345 r. był biskupem w Tongres (Tongeren, najstarsze miasto Belgii). Pełnił ten urząd przez 37 lat. Pochodził prawdopodobnie z Armenii. Bywa utożsamiany z Sarbatiosem, jednym z biskupów pozostających w ostrej opozycji wobec arian na synodzie w Rimini (359), który poparł uchwały Soboru Nicejskiego I (325), potępiające błędy Ariusza. Miał gościć św. Atanazego wygnanego ze swej biskupiej stolicy przez arian. Razem z nim uczestniczył w synodzie w Trierze w 346 r.

Według świadectwa św. Grzegorza z Tours, Serwacy wiele podróżował. Dwukrotnie miał odwiedzać Rzym (w 366 i 384 r.). Był szczególnym czcicielem Najświętszej Maryi Panny. Dlatego ku Jej czci ufundował i poświęcił dwa kościoły: w Tongres i w Maastricht. Zmarł w Maastricht prawdopodobnie 13 maja 384 r., choć hagiografowie nie są w tej sprawie zgodni; przypuszcza się, że mógł umrzeć w Tongeren, a relikwie znacznie później zostały przeniesione do Maastricht, gdzie znajdują się do dzisiaj. Zaraz po śmierci Serwacy zaczął odbierać cześć od wiernych. Wystawiono także niebawem na jego grobie najpierw kaplicę, a potem kościół. Kiedy zniszczyli go Normanowie w 881 roku, został jeszcze piękniej odbudowany w 1039 roku. Wśród znakomitych osób, które pielgrzymowały do grobu św. Serwacego, byli cesarze Karol Wielki, Henryk III i Maksymilian, a także św. Bernard, św. Norbert i inni.

Św. Serwacego obrali za swojego patrona hutnicy, stolarze oraz uprawiający winorośl. Wzywano go także jako patrona od urodzajów, patrona od gorączki (febry) i reumatyzmu. Orędownik podczas przymrozków. Patron diecezji w Worms (Wormacja w południowo-zachodnich Niemczech) i miasta Maastricht w Holandii.

W ludowej tradycji św. Serwacy jest jednym z „zimnych ogrodników”, razem ze św. Pankracym (12 maja) i św. Bonifacym (14 maja). Zimni ogrodnicy i św. Zofia (15 maja) – to ostatnie dni wiosennych przymrozków, które grożą roślinom.

Opowiadanie Plan

Podczas Wniebowstąpienia Jezus rzucił okiem w kierunku ziemi znikającej w ciemności. Tylko nieliczne, maleńkie światła błyszczały nieśmiało w mieście Jeruzalem.

Archanioł Gabriel, który przybył na powitanie Jezusa, zapytał:

– Panie, co to za światełka?

– To moi uczniowie, zgromadzeni na modlitwie wokół mojej Matki. Mam plan, że jak tylko wstąpię do nieba, wyślę im mojego Ducha Świętego, aby te drżące płomyczki stały się nieugaszonym ogniem, powoli rozpalającym miłość wśród wszystkich narodów ziemi!

Archanioł Gabriel ośmielił się ponownie zapytać:

– A co zrobisz, Panie, jeśli ten plan się nie powiedzie?

Po chwili ciszy Pan odpowiedział mu łagodnie:

– Ale Ja nie mam innego planu…

Jesteś małą lampeczką, drżącą pośród niezmierzonego mroku.

Ale stanowisz część Bożego planu. I jesteś niezastąpiony.

Ponieważ nie ma innego planu.

Wierzę w Kościół – katechezy o Domu Bożym dla nas cz. 77

Realizacja apostolstwa obejmuje wypełnianie trojakiej funkcji, wspólnej wszystkim wiernym: prorockiej, kapłańskiej i królewskiej. Funkcję kapłańską świecy wypełniają przez ofiarowanie Bogu, zwłaszcza w Eucharystii, siebie i swojej aktywności w świecie, życia rodzinnego i codziennej pracy, wypoczynku i cierpliwie znoszonych utrapień (por. Rz 12,1–2). Wypełnianie funkcji prorockiej polega na posłuszeństwie Ewangelii, odważnym głoszeniu jej w środowisku życia i pracy oraz demaskowaniu wszelkich przejawów antykultury, faryzeizmu i duchowej śmierci. Natomiast realizacja funkcji królewskiej dokonuje się poprzez przesycanie Ewangelią codziennego życia, kultury, struktur społeczno-gospodarczych i politycznych. Oznacza duchową walkę z panowaniem grzechu (por. Rz 6,12) i naśladowanie Chrystusowego stylu życia w darze, naśladowanie Jego służby (por. ChL 14).

Oczywiście zadanie angażowania się świeckich w ewangeliczną przemianę świata nie wyklucza ich roli wewnątrz Kościoła. Nie mogą być tylko przedmiotem duszpasterskiej troski duchowieństwa. Ponieważ są Kościołem, z jednej strony – nie są wolni od odpowiedzialności za rozwój Kościoła, w tym i za własny rozwój, a z drugiej – mają możliwość różnorakiej aktywności w Kościele, zwłaszcza w jego szeroko rozumianej diakonii caritas.

Wierni świeccy mogą też podejmować zadania i funkcje związane z urzędem pasterza, które nie wymagają święceń: mogą się angażować w: katechizacji, nauczaniu teologii, kościelnych mediach, liturgii. Świecki działa wówczas jako nadzwyczajny szafarz (np. katecheta, lektor, akolita), ale potrzebuje ku temu upoważnienia kompetentnej władzy (tzw. misji kanonicznej). Dlatego nie ma mowy o zatrudnieniu katechety w szkole bez zgody władzy kościelnej.

bp Andrzej Czaja